رویای گم شده

مشهوراست که وقتی هوا ناپایدارمی شود وغافلگیرکننده است،می گویند؛هوادزداست.میان دوگزینه ی محدودبادگیرواورکتی که ازدوره ی دبیرستان دختربزرگم میان اهل خانه این دست،آن دست شده تا به من رسیده،مرددم کدام را بپوشم وازخانه بیرون بزنم.دست کم یک ماهی هواهمین بازی را سرمان درمی آورد.معلوم بود بیشترمردم این وقت های سال که می شود میان بالاپوش سنگین یا با یک لاپیرهن بیرون زدن آویزانند.اگرسوزوسرمای صبح زود،رخت و لباس زمستانه را توجیه می کند،امابابالا گرفتن گرمادرنیمروز،بالاپوش سنگین غیرقابل تحمل می شود. مثل هردوران گذاری هرکس یک سازی می زنددرحالیکه همه ی حالت ها قابل پیش بینی ومتعارف به نظرمی رسند.آنها که ازسراحتیاط خودشان را خوب پوشانده اند،ظهرکه می شودوموقع بازگشت از محل کار یا کلافه اند یا بالاپوش را درآورده و آن را روی یک دست حمل می کنند. عده ای هم نیم آستین اند.البته می شود حدس زد برای زمان کوتاهی از خودروبیرون زده اند و زیادزیرهوانخواهندماند.وگرنه هوا هنوزتانیم آستین جادارد. توقعم را برای پیش بینی وضع هوا به یک میانگین با دامنه ای از انحراف قابل تحمل پایین می آورم.ممکن است چنددقیقه ای توی ایستگاه سگ لرزبزنم اما درمقابلش موقع برگشتن سبکبال سی،چهل دقیقه ای پیاده روی می کنم.بعلاوه دراین فاصله چیزی مزاحم شنیدن زمستون افشین مقدم ومرورهمه ی فرصت های ازدست رفته ام نمی شود.علاوه بردزدی هوا،این وقت های سال،ازهمان صبح زوداتوبوس هایی که قبلاًبا چندنفرمسافرمحدودطول خط را طی می کردندودرقریب به اتفاق ایستگاه ها،پرنده هم پرنمی زد،ازاول خط به طورمتوسط باده نفرسرنشین راه می افتند.درتمام ایستگاه ها هم مسافردارندکه از یک دوم انتهایی باهرتوقف هم سوارمی شوندوهم پیاده.با این حساب زمان رسیدن به محل کارطولانی رویای گم شده...

کارگربودم،درادغام دوکارخانه؛تعدیل شدم.دستفروشی کردم ودرکلاس های شبانه درس خواندم،میان سال بودم که ماشین دولت به ایستگاه های حاشیه رسید،چرخی میان ما زد،نگاهی به قواره مان انداخت وعده ای مان را دست چین کرد،سال هاست ابواب جمعی امپیرشده امهنوزاول ماه مه که می شود، سینه ام تندمی زند،با این که دیگرکسی من و هم سالانم را به یاد نمی آورد! رویای گم شده...